10 lutego 1940 rozpoczęły się masowe deportacje ludności polskiej i trwały długo.
Wielu deportowanych obywateli Polski nigdy, już nie powróciło. Deportacje objęły swoim zasięgiem w czasie tzw. pierwszej okupacji sowieckiej
— 10 lutego 1940 — ok. 150 tysięcy polskich osadników, czyli rodzin żołnierzy wojska polskiego, uczestników wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920, także kolonistów i miejscowych chłopów, którzy wykupili od państwa na ulgowych warunkach niewykorzystywane ziemie, leśników — rodziny pracowników straży leśnej.
— 13 kwietnia 1940 — ok. 61 tysięcy członków rodzin oficerów, policjantów, strażników więziennych, urzędników, ziemian, przedsiębiorców, członków „kontrrewolucyjnych powstańczych organizacji”.
— 29 czerwca 1940 — ok. 79 tysięcy uchodźców z centralnej Polski, którzy po 17 września 1939 znaleźli się na terenach zagarniętych przez ZSRR i wyrazili chęć powrotu na tereny zajęte przez Niemcy, ale nie otrzymali zgody władz niemieckich.Większość stanowili żydowscy mieszkańcy miast i miasteczek, głownie rzemieślnicy, drobni handlarze i urzędnicy.
— maj–czerwiec 1941 — ok. 90 tysięcy osób, z czego 34–44 tysiące stanowili obywatele polscy. „Elementu antysowieckiego i obcego społecznie” z Mołdawskiej, Litewskiej, Łotewskiej i Estońskiej SRR oraz z zachodnich obwodów USRR i BSRR.
W Ruszowie młodzież z gimnazjum uczciła pamięć, w Zgorzelcu odbyła się msza upamiętniająca, a w Bogatyni spotkanie w siedzibie związku oraz dla pani Zofii Kulikowskiej medal „Pro Patria”.
artykuły powiązane:
Źródła:
http://www.indeks.karta.org.pl
