WYSZUKIWANIE
W latach 1940–1941 przeprowadzono cztery masowe akcje deportacyjne, które objęły około 320 tysięcy obywateli polskich z zachodnich obwodów USRR i BSRR:
— 10 lutego 1940 — ok. 150 tysięcy polskich osadników, czyli rodzin żołnierzy wojska polskiego, uczestników wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920, także kolonistów i miejscowych chłopów, którzy wykupili od państwa na ulgowych warunkach niewykorzystywane ziemie, leśników — rodziny pracowników straży leśnej. Grupy określono jedną nazwą — specpieriesieleńcy-osadnicy.
— 13 kwietnia 1940 — ok. 61 tysięcy członków rodzin oficerów, policjantów, strażników więziennych, urzędników, ziemian, przedsiębiorców, członków „kontrrewolucyjnych powstańczych organizacji”. Grupa nosi nazwę administratiwno-wysłannyje,
— 29 czerwca 1940 — ok. 79 tysięcy uchodźców z centralnej Polski, którzy po 17 września 1939 znaleźli się na terenach zagarniętych przez ZSRR i wyrazili chęć powrotu na tereny zajęte przez Niemcy, ale nie otrzymali zgody władz niemieckich.Większość stanowili żydowscy mieszkańcy miast i miasteczek, głownie rzemieślnicy, drobni handlarze i urzędnicy. Grupa ta nosi nazwę specpieriesieleńcy-bieżeńcy.
— maj–czerwiec 1941 — ok. 90 tysięcy osób, z czego 34–44 tysiące stanowili obywatele polscy. „Elementu antysowieckiego i obcego społecznie” z Mołdawskiej, Litewskiej, Łotewskiej i Estońskiej SRR oraz z zachodnich obwodów USRR i BSRR. Nazywano ich sylnoposieleńcami.
artykuły powiązane:
Źródła
http://www.indeks.karta.org.pl
